این عکسی که دیدید مربوط میشه به یکی از جمعه هایی که رفتیم بالای کوه دو برادر صبحونه بخوریم . عکاسش منم . اون پسره هم که داره می خنده حسین مثبته .
این پسره دیروز روز آخر زندگی قبل از سربازی اش بود . ما هم چند نفر از دوستان جمع شدیم و براش یه مجلس تودیع گرفتیم و فرستادیمش خونه ی سربازی . من چند بیت شعر براش تقدیم کردم که گفتم بد نیست اینجا بنویسم . (شما هم حال کنید .)

عزیزان ساقی مجلس ز دست رفت
در میخانه غم را ببست رفت
در این میخانه آکنده از دود
همین دیروز بغل دستم نشست رفت

دلم در گوشه میخانه مانده
جدا از درد و رنج و ناله مانده
نه که چون می روی قلبم کبابه
بساط عشقمان بی پایه مانده
(آخه مرحوم خیلی آدم پایه ای بود)

این دوبیت رو هم از زبان خودش گفتم با تفوّض از ناصر فیض
یاران قرار نیست که بی ما صفا کنند
هر چیز را که زود نباید هوا کنند
پایان خدمتم چو گذارم به جیب پشت
مجبور می شوند مرا هم صدا کنند

البته شعر ها خیلی بودن ها ولی همه چیز رو که نباید زود هوا کرد .

چند بیت شعر برای او

آهو ز تو آموخت به هنگام دویدن
رم کردن و برگشتن و واپس نگریدن
پروانه زمن شمع زمن گل زمن آموخت
هم سوختن و ساختن و جامه دریدن
                                                            میلی ترکی
کهکشان پیچیده در گیسوی تو خورشید روی            
شب به شب گیسوی تو افتاده بر خورشیدِ روی
با ملائک هم سخن ، والا نشین مه ، مهربان
بدر کن ماه جمالت نقش زن بر آب جوی
                                                            خودم
توتولدو شیره جانیم سنین شوق وصالینده
گوتار یارب منی دردن پشیمانم گوناهیمله
                                                            خودم